17,08,1999 Evet altı yıl geçti üzerinden. Acı kayıplar verdi bu şehir ve bu ülkenin insanları depreme. Depremde kaybettiklerimize allahtan rahmet, sevdiklerini kaybedenlerede sonsuz sabır diliyorum. Ben deprem anını yaşamadım tatildeydim beş gün sonra geldim artçıları yaşadım. Aslında çok şanslıydım o büyük sarsıntıda burada olsaydım bugün yaşıyor olamazdım belkide. Depremi yaşayanlar da uzun süre hemde çok uzun süre etkisini üzerlerinden atamadılar. O gece kardeşim istanbuldan evi aradı burada deprem oldu biz iyiyiz dedi. Gece yarısı neler olduğunu ve boyutunu anlaymadık tabiki. Gün ışıdığında önce istanbulda olan üç kardeşim için endişelendik üç gün içinde onlara ulaşıp iyilik haberlerini aldık, fakat benim bütün arkadaşlarım burada can kaybının en yoğun olduğu bölgelerdeydiler ve izmite gelene kadar kimseye ulaşamadım. Sonra göçükten çıkanlar, hastanede kalanlar....
Deprem öldürmüyor aslında biz insanlar kendimiz ve sevdiklerimizin canına kıyıyoruz üç beş kuruş için malzemeden çalarak, düzensiz ve temelsiz binalar kurarak. Hekesin aklında olaması gereken şu bence; hepimiz öleceğiz ve bu dünyadan giderken yanımızda hiçbir götürmeyeceğiz. Bu dünyada kazandıklarımız birtek insanın canını yakmaya değmezken insanlar nasıl bir düşünce ile onları öldüreceğini bilerek çürük binalar kurarlar?
Aslında konuşacak, anlatacak, dile getirilecek o kadar çok şey varki! Sadece çürük binalar kuranlar değil bu binalara izin verenler yada sistem demeliyim belki. İnsanlara değer verdiğimiz zaman bu sorunları aşabiliriz belki bilemiyorum. Yeterince bilinçlenince ...
Dileklerim o kadar çok ki arkadaşlar hangisini dile getirsem bilemiyorum...
İnsanlara insan sevgisi ile dolu yürekler diliyorum....
Belki o zaman bir şeyler değişebilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder